Cyfrowa obróbka filmów

Zasada działania kamery:

 

Proces rejestracji obrazu przez kamerę CCD można podzielić na cztery etapy:

1. Wygenerowanie ładunku.
   Jest ono zależne od wydajności kwantowej (QE), która określa jaka część padających na detektor fotonów zostanie zarejestrowana. W idealnym przypadku wydajność ta powinna wynosić 100%, co na razie jest nieosiągalne (np. ze względu na to, że QE jest zależne od długości fali). Kiedy na płytkę krzemową pada foton, w wyniku efektu fotoelektrycznego wewnętrznego następuje przekazanie jego energii elektronom. Jeżeli foton ma wystarczająco dużą energię, wynoszącą przynajmniej 1,13 elektronowolta, powstaje jeden lub kilka wolnych elektronów. Energia ta z kolei jest ściśle związana z długością fali co powoduje, że czułość CCD jest różna dla różnych częstotliwości padającego światła. Zakres czułości kamery CCD mieści się na ogół w przedziale od 330 nm do 1100 nm, osiągając swoje maksimum w okolicach 650 nm. Fale krótsze niż 650 nm zaczynają być pochłaniane przez elektrody na powierzchni płytki krzemowej, zmniejszając tym samym wydajność detektora w zakresie krótkofalowym (w okolicach 400 nm QE na ogół nie przekracza kilku procent). Stosuje się różne techniki, aby podnieść wydajność kwantową. Jedna z nich polega na oświetlaniu płytki krzemu od tyłu, gdzie jej powierzchnia nie jest przesłonięta przez siatkę elektrod. Pozwala to przekroczyć 80% próg rejestracji fotonów, ale jest bardzo kosztowne.

    

2. Zbieranie ładunku.
   Wydajność tego procesu jest zależna od trzech parametrów:
   • Ilości pikseli w detektorze.
     Im większa płytka i mniejsze piksele tym większa rozdzielczość i zdjęcie. Jednak wadą jest dłuższy czas odczytywania detektora i trudności z obsłużeniem tak dłużej matrycy. Optymalnym rozmiarem piksela jest 15 mogące zgromadzić do 500 tys. elektronów.
   • Ilości elektronów, które mogą być zgromadzone w jednym pikselu.
     Wielkość ta zazwyczaj mieści się w przedziale od 50 tys. do 1 mln. Im większa wartość tym lepiej (można uzyskać większy kontrast). Poza tym większe piksele pozwalają zebrać więcej ładunku.
   • Zdolność do utrzymania ładunku zanim zostanie on zmierzony.
     Wiąże się z tym możliwość rozlewania ładunku na inne piksele, co daje wrażenie jakby zdjęcie nie było dobrze zogniskowane. W idealnej sytuacji elektrony zgromadzone przez piksel powinny w nim pozostać do czasu dokonania odczytu.

    

3. Transfer ładunku.
   Po zgromadzeniu ładunku, musi on zostać przesłany do wyjściowego wzmacniacza poprzez cały rząd oddzielających go elementów. W tym celu przykłada się do wejścia napięcie, które zmusza elektrony do ruchu od jednego piksela do następnego. Jeden ze sposobów transferu to tzw. transfer liniowy, gdzie najpierw odczytuje się pionowe piksele a następnie sprawdza się do którego rzędu należą. Drugi to transfer klatkowy polegający na skopiowaniu całej klatki do innej, która służy jako pamięć do chwili odczytu. W czasie tych operacji ważne jest aby stracić jak najmniejszą część tego ładunku. Współczesne kamery CCD mają wydajność transferu przekraczającą 99,9999%.
4. Pomiar zgromadzonego ładunku.
   Pomiar dokonywany jest w małym kondensatorze (o pojemności ok. 50 fF), podłączonym do wyjściowego tranzystora. Tranzystor działa jak wzmacniacz, generując napięcie proporcjonalne do ładunku. Ostatecznie sygnał trafia do przetwornika analogowo-cyfrowego.

Etapy tworzenia filmu:

 

Tworzenie filmu w czterech prostych krokach

Za pomocą programu Windows Movie Maker dostępnego w systemie Windows Vista można szybko przejść od oglądania filmów do tworzenia własnych, doskonale wyglądających filmów i udostępniania ich rodzinie oraz znajomym.

Tworzenie własnych filmów w programie Windows Movie Maker

Krok 1: Importowanie plików wideo, fotografii cyfrowych i utworów muzycznych do programu Windows Movie Maker

Najpierw należy zaimportować pliki wideo, fotografie cyfrowe oraz utwory muzyczne, które mają być użyte w filmie.

Istnieją dwa sposoby dodania plików cyfrowych do programu Windows Movie Maker:

• Zaimportowanie plików wideo bezpośrednio z cyfrowej kamery wideo. Jest to dobre rozwiązanie, jeśli chcesz przenieść na komputer nagrania filmowe z wakacji w celu edycji nudnych fragmentów.

• Zaimportowanie plików wideo, fotografii cyfrowych i utworów muzycznych, które znajdują się już na komputerze. W filmie można użyć istniejących plików multimedialnych. Jeśli w filmie mają znaleźć się na przykład tylko fotografie cyfrowe, to jest odpowiedni sposób.

Aby uzyskać więcej informacji o importowaniu plików multimediów do programu Windows Movie Maker, zobacz temat Importowanie wideo z taśmy wideo i Importowanie plików wideo, obrazów i plików audio.

Pliki wideo, fotografie cyfrowe i utwory muzyczne zaimportowane do programu Windows Movie Maker

Krok 3: Dodanie tytułów, przejść i efektów

Teraz można przejść do następnego etapu prac nad filmem, dodając specjalne i osobiste elementy, takie jak tytuły, przejścia i efekty.

Tytuły i napisy końcowe. Na początku filmu można dodać tytuł, aby wyjaśnić widzom kiedy, gdzie i co się zdarzyło. Na końcu filmu można umieścić napisy końcowe zawierające informacje o autorze filmu i osobach, które w nim wystąpiły (tak jak w filmach oglądanych w kinie lub na DVD). Aby uzyskać więcej informacji o dodawaniu tytułów i napisów końcowych, zobacz temat Dodawanie tytułów i napisów końcowych do filmu.

Przejścia. Można je dodać między ujęciami, filmami wideo i tytułami w serii ujęć, aby film ciekawie się prezentował przy przechodzeniu między ujęciami lub nagraniami wideo. W programie Windows Movie Maker jest dostępnych ponad sześćdziesiąt różnych przejść, dzięki czemu można łatwiej wybrać to, które najbardziej nam odpowiada.

Efekty. Do filmów wideo i klatek w serii ujęć można także dodawać efekty specjalne, które nadadzą filmowi pożądaną formę. Można na przykład dodać efekt Postarzenie filmu, aby film wyglądał jak z dawnych lat. Aby uzyskać więcej informacji o używaniu przejść i efektów w programie Windows Movie Maker, zobacz temat Dodawanie przejść i efektów do obrazów i wideo.

Tak wyglądają różne przejścia, efekty, tytuły oraz napisy końcowe, które zostały dodane do serii ujęć

 

Narracja. Dodatkowo do filmu można dodać narrację i opowiedzieć historię własnymi słowami. To doskonałe rozwiązanie, jeśli film składa się z samych fotografii cyfrowych. Aby dowiedzieć się, jak dodać narrację audio w programie Windows Movie Maker, zobacz temat Dodawanie narracji do filmu.

W dowolnym momencie można uzyskać podgląd projektu, klikając przycisk Odtwarzaj w obszarze monitora podglądu programu Windows Movie Maker.

Krok 4: Opublikowanie i udostępnienie filmu

Jeśli projekt jest już gotowy, można opublikować go w postaci filmu. Podczas publikowania filmu wszystkie elementy dodane do serii ujęć/osi czasu zostają połączone i jest tworzony nowy plik wideo (jest to końcowy plik filmowy). Następnie w celu obejrzenia filmu na komputerze można użyć odtwarzacza multimedialnego, np. programu Windows Media Player.

Odtwarzanie filmu w programie Windows Media Player

Udostępnienie filmu. Jeśli chcesz podzielić się filmem z innymi osobami lub go zarchiwizować, możesz opublikować go na dysku CD lub DVD, aby umożliwić oglądanie go na telewizorze (o ile komputer pracuje pod kontrolą systemu Windows Vista Home Premium lub Windows Vista Ultimate), albo wysłać go jako załącznik do wiadomości e‑mail. Aby uzyskać więcej informacji o publikowaniu filmu, zobacz temat Publikowanie filmu. Jeśli chcesz pokazać swoje dzieło całemu światu, zapisz plik na dysku, przejdź do dowolnej strony sieci web, w której można udostępniać filmy wideo w trybie online (np. YouTube lub Soapbox on MSN), a następnie przekaż plik. Możesz stać się gwiazdą z dnia na dzień!

Film:

 

www.youtube.com/watch?v=-ABgyodE8L4

 

Olympic Village Vancouver:

 

www.aerialphotoimage.com/panoramas/GreaterVancouver/OlympicVillageVancouver.html